Een voor mij gedenkwaardige dag. Het is de zesde keer dat ik op een lijst sta voor de gemeenteraadsverkiezingen. In 1998 was het de eerste keer. Ik was gestrikt voor deelname op de lijst van D66 in de gemeente. We waren tot dan vertegenwoordigd in de raad. Maar continuïteit organiseren zat er niet bij. Deels lag dat aan het gebrek aan interne continuïteit maar ook aan de ietwat rommelige campagne die toen gevoerd werd. Het gevolg was dat de toegang tot de echte discussies er niet bij zat.
Toch volgde ik op afstand de raadsvergaderingen. Dat ging nog vooral via de draadomroep. Vanuit de achterban werd in 2002 een beroep op me gedaan om als lijsttrekker mee te gaan doen. Dat was voor mij wel een aardige uitdaging. Beek was (en is) een bolwerk van partijen die op basis van persoonlijke steun politiek bedrijven. De rol van verenigingen als leverancier als stemmen is dan ook niet te onderschatten. De introductie van het duale stelsel in dat jaar was een lonkend perspectief om het toch te gaan proberen.
Zelf zat ik wel in verenigingen maar niet in Beek doch in het naastgelegen dorp. Politiek gesproken heb je daar niet zoveel aan. Maar we hadden voldoende lokale mensen op de lijst en naar ons idee een goed inhoudelijk verhaal. Maar helaas, aan het eind van de telling kwamen we zo’n 30 stemmen tekort. Een flinke teleurstelling op dat moment. Maar als ik toen had geweten wat ik nu weet had ik daar niet zo rouwig om moeten zijn.
Wederom bleef ik de ontwikkelingen volgen. Als je eenmaal met dat virus behept bent is er geen ontkomen aan. Bij de analyse van die nederlaag trokken we een belangrijke conclusie. We zouden niet meer als D66 lijst gaan, dus als vazal van een landelijke partij. Nee we zouden gaan proberen om dat gedachtegoed onder te brengen bij een lokale partij. In de voorbereiding van de verkiezingen van 2006 -2010 is die stap dan ook gezet. Het nodige vooroverleg leidde ertoe dat de partij Progressief Beek herkenbaar werd als een lokale 
In de campagne bleek dat die combinatie als verfrissend werd gezien. We kregen wel 4 zetels. En na onderhandeling ook nog een plek in het college. Als gevolg daarvan kwam ik voor het eerst als opvolger in de raad. Met zijn vieren konden we een goede verdeling van portefeuilles organiseren. Dat is gewoon niet te doen als eenling. Voor mijzelf werd het Bestuurszaken en Financiën. Er gaat zonder meer een wereld voor je open maar wat mij betreft was het een mooie uitdagende tijdsbesteding.
In de daaropvolgende periode (2010-2014) vertoonden we vormbehoud en kwamen wederom met vier raadsleden en een wethouder in het college terug. Zelf maakte ik de wissel naar de commissie Grondgebiedszaken. In die periode konden we letterlijk meters maken. Het project Keutelbeek kwam vanuit het papier tot leven en werd het eerste stuk van gerealiseerd.
Ook in de periode 2014-2018 kwamen we met 4 zetels in de raad. Ik het eerste jaar ook nog met een wethouder in het college. Zelf kreeg ik het erg druk. Niet alleen werd ik voorzitter van de commissie Inwonerszaken. Die commissie kreeg een wel zeer zware taak met het begeleiden van de decentralisatie van Jeugdzorg, Participatie en WMO. Ook nu nog is dat nog een ingewikkeld dossier voor alle gemeenten. Daarnaast werd ik ook fractievoorzitter. Dat is een ware aanslag op je vrije tijd maar omdat ik eerder ook in andere commissie meegedaan had en het overleg met mijn fractiegenoten goed verliep was het goed te doen. Maar,… na ruim een jaar brak het college. De coalitiepartij wilde niet langer met onze wethouder samenwerken. Een dergelijke rolwisseling van coalitiepartij naar oppositiepartij vraagt een wel heel andere opstelling van de hele fractie. Hoofdzakelijk komt dat doordat je opeens een enorme informatieachterstand hebt.
Bij de verkiezingen van 2018 hebben we daar geen verandering in kunnen aanbrengen. Dus ook in de periode 2018-2022 maken we deel uit van de oppositie. Ik heb er voor gekozen om meer inhoudelijk werk te gaan doen als lid van de commissie Inwonerszaken en niet langer als commissievoorzitter door te gaan. Intern hebben we de afspraak gemaakt dat ik na twee jaar het fractievoorzitterschap door zou geven aan mijn opvolger Eric Heitzer. Zelf ben ik uiterst content over hoe we dat met elkaar in deze periode hebben kunnen regelen. Dat die overgang van voorzitterschap samenviel met het begin van de coronapandemie was puur toeval. Maar voor mij en Eric had dat nauwelijks invloed op de veranderingen die we meemaakten. Dat de inhoud voorop kon staan heeft wat mij betreft goed gewerkt.
In de aanloop naar de verkiezingen van vandaag heb ik voor mijzelf besloten dat ik de fakkel over zou gaan dragen aan een ander. Intern heb ik me op een niet verkiesbare plaats laten zetten. Hooguit een activiteit als commissielid zou ik willen doen. Dat scheelt een behoorlijke slok op een borrel.
Het vervolg heb ik later geschreven . Onder die noemer ” tijd voor verandering” heb ik meegedaan aan het schrijven van een programma. En ook mijn beste beentje voorgezet als het ging over de campagne te voeren. Ik moet zeggen dat ik gaandeweg mijn verwachting moest bijstellen. Was ik in het begin kritisch op de campagnestrategie, na het voeren van de vele gesprekken op de markt kwam er een kentering. Zou het toch lukken dat vormbehoud?
Nu de uitslag binnen is is het resultaat iets waarvoor ik een half jaar geleden onmiddellijk getekend zou hebben
We houden onze 4 zetels vast en bij een lager aantal uitgebrachte stemmen winnen we er nog zelfs 61. Als dat geen vormbehoud is, je zou dat zelfs winst mogen noemen.
Hieronder het resultaat in beeld
We houden onze 4 zetels maar de collegeverhouding verandert volledig. Dat schept mogelijkheden voor een goede onderhandeling. De ideeën en de mensen zijn er. Voor mij een goed moment om als raadslid afscheid te gaan nemen.
Tot zover voor nu. De komende dagen zal ik nog eens terug gaan denken over wat in de verschillende perioden de belangrijke inhoudelijke zaken voor mij zijn geweest. Maar zoals uit het getalsmatige overzicht al blijkt is er alle reden geweest om tevreden erop terug te kijken. De steun van de kiezer is er vanaf 2006 altijd geweest. En dat zegt toch wel iets.
kanttekening bij mijn dag 