Soms geloof jij je ogen en oren niet. Met interesse volg ik de discussies in de nederlandse politiek. Ik hou van een goed debat. Tussen mensen die vanuit verschillende visies op de inhoud proberen iets tot stand te brengen. Respect naar elkaar en naar de soms weerbarstige inhoud zijn dan elementen die noodzakelijk zijn. Als raadslid in mijn gemeente vond ik dat ook iets waar je voldoening uit kon halen. En dan niet alleen als je het debat had kunnen “winnen” maar ook als de uitwisseling slechts betekenisvol geweest was en “zonder winst” kon worden afgerond.
Maar na de verkiezingen van vorig jaar november is er toch iets veranderd. Je kunt zien dat er geen wisselwerking meer is in de landelijke vergaderkamer. Het gaat alleen om het uitzenden van de eigen boodschap. Alsof de verkiezing nog gewonnen moet worden. En eigenlijk is dat wel een beetje zo. Sinds 22 november bestaat de mogelijkheid dat de rechtse meerderheid in de tweede kamer aanleiding geeft tot het formeren van een rechts kabinet. Maar twee manden verder lijkt dat er nog niet op. De radiostilte die over de informatie heerst {hoe staat het met de rechtsstatelijkheid?} maakt ons niet echt wijzer.
Wel hoor je in de debatten in de tweede kamer een pleidooi voor het verbieden van de organisatie Extinction Rebellion. Deze organisatie zou, zonder dat ze van wetsovertredingen beschuldigd kan worden, feitelijk functioneren als een terroristische organisatie. En volgens een PVV kamerlid zouden we dat dan ook maar moeten regelen. Tja, als klimaatontkenner is het heel vervelend te moeten constateren dat er nog steeds mensen zijn die proberen je bij de realiteit te brengen.
Gelukkig zijn er nog mensen die met enige humor de absurditeit van dergelijke gedachtenspinsels weten te ontkrachten. In dit geval de conferencier Pieter Derks.
Wat te denken van een discussie in de commissie landbouw waar ik toevallig op stuitte. De voormalige columnist Hertzberger voerde namens NSC het woord. Wat een on- geïnformeerdheid daaruit sprak is niet te beschrijven. Al die jaren Europese landbouwpolitiek werd even afgedaan met de boodschap het Nederlandse geluid is niet te horen in de Brusselse richtlijnen. Nog net niet werd er gezegd dat we Europa maar moesten verlaten. Maar qua inhoud kwam haar inbreng daar wel op neer. Voor mijn gevoel sprak hier een lid van de PVV.
https://x.com/LauraBromet/status/1747728715595878903?s=20
Met een toenemende zorg kijk ik toch naar de ontwikkelingen in de huidige wereld. De activiteiten van Poetin richting Oekraïne, de schijnbaar afbrokkelende steun voor Oekraïne vanuit West Europa. De verrechtsing in Nederland zich onder meer uitend ten opzichte van de Migrant als oorzaak van alle ondervonden ellende. De bizarre ontwikkelingen in de USA waarin Trump ondanks (of juist dankzij) de nodige leugens een reële kans maar op een herverkiezing later dit jaar. Alles bijeen een glijdende schaal die ik ervaar als een forse bedreiging voor de naaste toekomst. Wat gaat die brengen? En letten we wel goed op? Geven we voldoende tegengas aan die ontwikkelingen? Koesteren we de democratische procesgang in de Westerse samenleving voldoende dat ze deze bedreigingen goed kan weerstaan?
Wellicht mede door deze blik op de huidige tijd geïnspireerd ben ik mee gaan doen met een lezingencyclus in ons buurthuis over de Holocaust. De Historicus Herman van Rens (dorpsgenoot en collega raadslid gedurende vele jaren) heeft na zijn carrière als huisarts dat thema als onderwerp van onderzoek gekozen. En gelijk aan het begin van deze lezingencyclus worden mij paralellen duidelijk. De verschrikkingen van de tweede wereldoorlog en de vervolging van de Joden zijn begonnen als democratische processen. In het begin zijn de mogelijke ontsporingen vergoelijkt; “dat zal zo’n vaart niet lopen, we zijn er immers zelf bij”. Dat zeiden de coalitiegenoten van Hitler toen hij democratisch gekozen was. Maar daarna werd het volk niet meer gevraagd. Nee, men werd opgehitst om uiteindelijk de vervolging van de Joden mogelijk te maken. Voor mij zijn dat geen nieuwe gegevens hoor. Thuis was Dr L de Jong in alle kleuren aanwezig. Toen ik in Amsterdam woonde volgde ik de herdenking van de “februaristaking” trouw. En nu verfris ik mijn kennis door wederom door aan deze cyclus deel te nemen.
Het gevoel dat we op een kruispunt van ontwikkelingen staan wordt sterker. Herhaalt de geschiedenis zich in onze tijd? Heeft ruim 75 jaar vrede in Europa kunnen plaatsvinden en vervolgens was het dat dan? Of hebben we onze lessen geleerd en zijn we in staat de bedreiging van onze verworvenheden te keren? En hoe doen we dat dan? Of zijn we zo verblind door wat we bereikt hebben en zien we de bedreiging niet?
Het is niet de eerste keer dat oorlog gevoerd wordt vanwege de hebzucht naar grondstof, land of gewoon de macht. En dat dit gepaard gaat met niets en niemand ontziende middelen.
Ik ben de 70 gepasseerd en heb een rijk gevuld leven mogen doorbrengen op deze planeet. Ik gun dat mijn kinderen evenzeer. Maar ik vrees dat we nu voor een afslag staan die ook verkeerd zou kunnen uitpakken. Ontkenning van klimaatverandering ontstaan door menselijk handelen en miskenning van democratische beginselen zijn wat mij betreft tekenen aan de wand. Herman zei gisteren dat we onder verwijzing naar de geschiedenis maar één ding kunnen doen; kom in verzet tegen de ophitsers. Een wijze les.
kanttekening bij mijn dag 