Een mooie vakantieafsluiting

De laatste week van mijn vakantie verloopt anders dan geplanned. Een wandeling in Spanje heb ik eerder afgebroken dan de bedoeling was. De kennismaking met het werk van Santiago Calatrava in Sevillia was prachtig, zie een impressie die hierbij gaat.

Maar de daarna uitgevoerde wandeling op de Camino de Levante bracht me niet dat wat ik ervan gehoopt had. Toegegeven de tocht door de citrusvelden was mooi, fysiek vanwege de hoge temperatuur (30+ C) zwaar, maar dat was niet onverwacht. Het ontbreken van de ontmoeting met medewandelaars ( ze waren er eenvoudig niet) gecombineerd met de wat moeizame regeling van de overnachtingen (geen herberg gezien en het beroep moeten doen op overnachting binnen airbnb is nou niet echt mijn bedoeling van een dergelijke tocht). Dat deed me besluiten om eerder dan gedacht naar huis te gaan. Toch hield ik me aan mijn oorspronkelijk plan om vakantie te houden. Dit gaf me de gelegenheid om weer een een dagje fototentoonstellingen in Amsterdam in te plannen. En dat resulteerde in een tweetal leuke kennismakingen.

In het Huis Marseille maakte ik kennis met het werk van Awoiska van der Molen. Vooral het ietwat oudere werk van haar dat in Japan tijdens wandelingen is gemaakt sprak me daarbij aan. Zij maakt gebruik van een specifieke zwart/wit fotografie op gelatineplaten. Deze zeer bewerkelijke techniek laat het bedoelde beeld ontstaan tijdens de nabewerking. Maar dat was niet wat mij het meeste aansprak. De onderwerpkeuze deed het hem. Zoals in bijgaande afdrukjes is te zien wordt het ontbreken van kleur in ruime mate gecompenseerd door de structuur van de afbeelding die uiteindelijk ontstaat. Het beeld krijgt een diepgang die mij uitnodigt tot het gedurende langere tijd bekijken ervan. Dan is een foto voor mij de moeite waard. Ik kan er zogezegd in verdwalen. Haar latere werk, observaties gedaan in verlaten woningen na de kernramp in Japan in Fokushima spreekt me minder aan.

Daarna kwam ik in een galerie een tweede serie foto’s tegen die me raakten. Het is werk van de fotografe Michelle Blancke. Mijn mazzel was dat ze zelf aanwezig was en ik met haar in gesprek kon komen. Ook zij heeft een soortgelijke inspiratie als van der Molen. Het start bij het kijken naar de natuur. Zij maakt gebruik van fotografie in kleur. Het zoeken van de juiste of beter gezegd het vinden van de meer inspirerende objecten vindt plaats tijdens lange wandelingen in de natuur. Het waarnemen van een bepaalde lichtval is dan de aanleiding tot het maken van de foto. En daar raakt het werk aan dat van de eerder vermelde van der Molen. De lichtval in een natuurlijke omgeving roept een spanning in het beeld op die mij raakt. Haar werk is gemaakt in Italië en de Canarische eilanden. Dat verklaart de aanwezigheid van die bijzondere lichtkleur. Maar dat is niet het enige. Ook de omgeving waarin dat licht valt doet er toe. Is het het initiele rommelige karakter dat toch de aandacht trekt? Wederom kan ik hier uren naar kijken en patronen herkennen of ontdekken waardoor het kijken boeiend blijft. Michelle gaf aan dat het hier getoonde werk in het jaar na haar opleiding is gemaakt. Een bewonderenswaardig ouvre.

Beide fotografen maken werk dat niet opvalt door de eerste blik erop; zogezegd de visuele waarneming. Bij beiden krijgt het werk de echte waarde door de beleving ervan, oftewel het visuele beeld aangevuld met de beleving die opgeroepen wordt door de reflectie die wij zelf tijdens het kijken eraan kunnen toevoegen. Ook voor mij maakt dat het verschil tussen een beeld dat ik enkel zie of dat me raakt. De kennismaking met dit werk maakte mijn dag in Amsterdam compleet. Een reisje door mijn oude woonomgeving werd zo weer verlevendigd met een nieuwe kennismaking. Ja ik moet zeker nog vaker terugkomen in die stad.