blog 2 van 2025

Over bloggen en het delen van mijn gedachten

Het tempo van mijn blogs is enigszins afgenomen. De maand april is bijna voorbij en dit is nog maar mijn tweede blog van het jaar. Mijn motivatie om te beginnen is verminderd. Hoewel ik deze blogs in eerste instantie schrijf voor mezelf, publiceer ik ze na afronding op enkele sociale media. Ik heb veel meningen over de gebeurtenissen in de huidige wereld, of die nu plaats vinden in mijn buurt, de Nederlandse maatschappij of wereldwijd. Onder bepaalde omstandigheden deel ik mijn gedachten openlijk, omdat de situatie in Nederland en de wereld naar mijn mening niet positief is. Echter, om deze standpunten publiekelijk te delen en mogelijk kritiek te ontvangen zoals “ja, alles was vroeger beter”, daar zit ik niet op te wachten. Ja, ik ben ouder, maar het was vroeger zeker niet beter. Dus ik vraag om begrip.

Er was een tijd dat ik politiek actief was. Eerst op landelijk en daarna op lokaal niveau. Dat was ook een reden om me op papier of via media te uiten. Maar nu is mij die lust vergaan. De tijdgeest speelt ook niet mee. Op geopolitiek niveau is het een clash van de straatschoffies die de macht gekregen hebben en die botvieren over de hoofden van wij burgers heen. En op nationaal niveau zien we dat op kleinere schaal ook.

Wat erger is de waan van de dag heeft het hoogste woord gekregen. Oftewel er wordt perspectiefloos maar wat gedaan. Er steekt zogezegd geen visie, geen plan achter. Tja dan is het niet verwonderlijk dat we collectief een soort surplace meemaken en we niet vooruit te branden zijn. Dat dit op den duur goed fout moet gaan lijkt me helder.

De lessen van het verleden, de dreiging van vandaag

Vorig jaar volgde ik een cursus over de Holocaust. We doken diep in het ontstaan en de opbouw ervan — en die kennis laat me sindsdien niet meer los. Want wie nu zijn ogen openhoudt, ziet verontrustende parallellen. Nee, de geschiedenis herhaalt zich niet precies. Maar de signalen zijn te duidelijk om te negeren. De ontwikkelingen van vandaag ademen cynisme. En dat maakt ze des te gevaarlijker.

Kijk naar Gaza: een Israëlische regering die de Palestijnen systematisch onderdrukt, en een Nederlandse regering die zwijgt. Sterker nog, wij leveren wapens en versterken zo het geweld.
En dan Trump, die zonder schaamte Poetin de hand reikt. Door de annexatie van gebieden als de Krim goed te praten, ondermijnt hij de soevereiniteit van Oekraïne. Daarmee zet hij de deur open naar een wereld waarin niet recht, maar brute macht bepaalt wie wint.

Ja, Nederland kent al tachtig jaar vrede. Maar het is een illusie te denken dat die vanzelfsprekend is. De vraag is niet óf, maar wannéér we merken dat vrede inzet en waakzaamheid vraagt. Elke dag opnieuw.

Kennis delen als bron van voldoening

Nee, dan ben ik content met de rol die ik in mijn dagelijkse omgeving kan spelen. Elkaar ondersteunen en waar nodig de weg te wijzen schept voldoening. Alles bijeengenomen heb ik inmiddels een redelijke hoeveelheid activiteiten. Ik hoef me niet te vervelen en doe dat dan ook niet. Als ik een beetje om me heen kijk zijn er genoeg dingen die ik zou kunnen oppakken. Inmiddels heb ik een mooie verzameling krenten in de dagelijkse pap bijeengesprokkeld. De kern daarvan is het verzamelen en delen van kennis. Dat is het altijd geweest.

Vanaf mijn pensionering doe ik dat via het computer doe-en leercentrum. Moderne media krijgen steeds meer invloed in het dagelijkse leven. Als we er zelf al niet aan verslaafd raken wordt het ons gewoon opgedrongen. Want probeer maar eens iets geregeld te krijgen zonder de tussenkomst van dit soort technologie. En als je daar niet dagelijks via je werk mee om hebt hoeven gaan is het steeds lastiger om overeind te blijven. 

Digitale drempels voor wie het juist het hardst nodig heeft

Gisteren werd ik opnieuw geconfronteerd met de huidige realiteit. Ik mocht iemand ondersteunen bij het aanvragen van een energietoeslag, een regeling die slechts tijdelijk toegankelijk is en bovendien een beperkt budget heeft voor wie er als eerste bij is. Voor deze aanvraag heb je een laptop nodig, een e-mailadres en de mogelijkheid om sms-berichten te ontvangen. Daarnaast moet je kunnen omgaan met DIGID en de klantgegevens van je energiecontract hebben. Het is begrijpelijk dat dit voor veel mensen een uitdaging vormt, gezien de kenmerken van de doelgroep. Personen met een laag inkomen, sociale huurwoningen en hoge energierekeningen komen in aanmerking voor een dergelijke aanvraag. Echter, veel van deze mensen hebben weinig ervaring met moderne communicatiemiddelen.

Verder vond ik het opmerkelijk dat in de instructies werd gesuggereerd dat de aanvraag via een smartphone zou kunnen worden voltooid, terwijl dit juist niet het geval bleek te zijn. Gelukkig kon ik iemand helpen, maar het blijft zorgwekkend dat de organisatoren van deze compensatieregeling geen goed beeld lijken te hebben van de doelgroep die zij willen ondersteunen.