Nee, veel waren het niet dit jaar. Tot en met de zomer van dit jaar had ik moeite om me ertoe te zetten. En van wat ik geschreven heb in die periode heb ik Chat GPT onderstaande samenvatting van laten maken. Na enige bewerking is het mijn tekst geworden.
In mijn blogs van 2025 blik ik terug op een periode vol persoonlijke reflectie, maatschappelijke zorgen en lokale betrokkenheid. Januari vloog voorbij door veel bezigheden, maar ook door de behoefte om gas terug te nemen na gebeurtenissen in de familie. Grote thema’s zoals internationale politiek (Trump, Oekraïne, Gaza), het vastgelopen Nederlandse kabinet en het gebrek aan visie in bestuur en beleid roepen bij mij onrust en somberheid op. De lessen uit de Holocaust versterken mijn waakzaamheid: machtspolitiek en cynisme vormen een reëel gevaar voor vrede en rechtvaardigheid.
Tegelijkertijd worstel ik met het bloggen zelf. Ik deel mijn gedachten vooral voor mezelf, en aarzel om ze publiek te maken vanwege mogelijke kritiek en de gepolariseerde tijdgeest. Mijn vroegere politieke betrokkenheid heeft plaatsgemaakt voor afstand, omdat ik weinig perspectief en visie zie, zowel internationaal als nationaal.
Voldoening vind ik vooral in zijn directe omgeving. Na mijn pensionering richt ik me op het delen van kennis, onder meer via het computer doe- en leercentrum, waar ik mensen help omgaan met digitale ontwikkelingen. Daarbij zie ik hoe digitale drempels juist de meest kwetsbaren raken, bijvoorbeeld bij het aanvragen van toeslagen.
Een belangrijk positief tegenwicht vormt mijn inzet bij buurthuis Stegen35 in Beek. Daar organiseer ik lezingen over klimaatverandering, kunstmatige intelligentie, digitale identiteit en de sociale geschiedenis van Limburg. Deze activiteiten laten zien hoeveel kennis en verhalen er in de regio aanwezig zijn, al blijft de opkomst vanuit de buurt soms achter. Toch kijk ik met plezier terug op deze inzet en wil ik blijven zoeken naar manieren om mensenerbij te betrekken.
De rode draad: zorgen over de wereld en de politiek, gecombineerd met de overtuiging dat betekenis, verbinding en hoop vooral ontstaan door lokaal engagement, kennis delen en aandacht voor elkaar.
Dit opzetje heb ik nodig om nog wat verder terug te kijken naar wat me dit jaar heeft beziggehouden. Dat overvalt me wel vaker zo in de donkere dagen voor kerst. De behoefte om het van me af te schrijven wordt kennelijk minder. Want na juni is er geen blog meer verschenen. Niet dat ik weinig schrijf. De maandelijkse nieuwsbrief van Stegen 35 is plezierig om te doen en kent een toenemende lezersschare. Maar buiten die interesse lukt het me steeds minder om de gedachten die ik heb aan dit papier toe te vertrouwen. Van me afschrijven helpt kennelijk niet. In de samenvatting hierboven staat dat ik afstand wil nemen van de ontwikkelingen om me heen. Ja dat is zeker nodig. Want dagelijks raak ik gefrustreerd bij het lezen van de krant. Geopolitiek, Oekraïne, Gaza, klimaat, de Nederlandse politiek raken en frustreren me. Hoe dit moet veranderen in meer positieve richtingen zie ik niet zo gauw gebeuren. En dat maakt mij kwaad. De afstand nemen zoals ik hierboven stel wil ik wel maar lukt me slecht. De uitlaadklep die deze blog zou moeten zijn, ook al schrijf ik het vooral voor mezelf, dat wordt hem niet. Meedoen aan collectieve acties zoals de rode lijn voor Gaza en andere acties helpt beter. Maar ook collectief zit daar de nodige onmacht bij. Want verschuiven doet de negatieve trend niet. Ook niet bij de landelijke verkiezingen. Hoezeer Rob Jetten en Henri Bontebal hun best doen. Op de avond van de uitslag werd mijn positief gevoel direct verdrongen door het resultaat van de VVD. Die zijn niet klein genoeg geworden om te veranderen. En ruim een maand later blijkt dat zij ogenschijnlijk de macht naar zich toegetrokken hebben. Gaan Rob en Henri een Overwinningsnederlaag leiden zoals indertijd Den Uyl dat deed? Moet ik dat echt meemaken?
Wie weet schrijf ik dat antwoord nog eens in een blog in 2026. Maar misschien laat ik het bij deze -ook voor mij onvoltooide- clifhanger.
kanttekening bij mijn dag 