kanttekeningen bij mijn dag
Mijn blog 1 Het begin gemaakt
Wat een dag 27 januari 2021
De dag nadat honderd jaar geleden mijn vader geboren werd en ik me grotendeels beziggehouden heb met het doen van familie stamboomonderzoek. Het was goed om me even af te sluiten van de actualiteit. Ik hoef de vraag niet te stellen wat hij ervan gevonden zou hebben. Hij is al lang niet meer onder ons en zou het niet kunnen volgen. Maar dat kan ikzelf ook niet.
Sla ik de krant vanochtend op dat val ik als eerste over de vaccinatiestrategie. Als Nederland doen we het in de vergelijking met andere landen heel slecht. Persoonlijk vind ik dat geen verrassende boodschap. Er gaan heel veel verhalen de rondte over de vaccins die maar in de koelkast blijven liggen. En daarnaast hoor je van huisartsen dat bewoners die op hetzelfde adres bewonen (b.v. bij huize franciscus hiertegenover) allemaal een verschillende uitnodiging krijgen om hun prik te kunnen krijgen en dan ook nog naar verschillende locaties toe moeten. De planning gaat immers via leeftijd, mobiliteit, verborgen aandoening en nog zowat factoren. Het is natuurlijk te simpel om dat zo te regelen dat men om de beurt die prik toebedeeld krijgt in de gemeenschappelijke ruimte.
Een tweede bericht gaat over de luchthaven MAA. Dhr van Geel heeft een rapport gemaakt over de toekomst daarvan. Saillante punten daaruit zijn focus op vrachtvluchten, vermindering van de bedrijfstijd zodat de eerste vlucht ’s ochtends pas om 07:00 uur komt landen, investeer in de “leefkwaliteit” van de omwonenden en als je dat allemaal doet dan kan de luchthaven met stillere vliegtuigen gaan groeien. Tja natuurlijk zijn omwonenden gelijk erg kritisch op dit rapport en worden de stellingen weer betrokken. Als raadslid was ik 6 jaar geleden betrokken bij het besluit om de luchthaven een toekomst te geven met een gecombineerd scenario “Vracht en Toerisme”. Ga ik nu weer mee in het enthousiasme van het moment? Ik voel daar heel weinig voor. Het geloof in de groei zonder rekenschap te geven aan de gevolgen voor milieu en klimaat ben ik kwijtgeraakt. Het moet nu dus echt anders. Hoe dan wel?, die gedachte moet zich nog zetten.
En dan ga je verder met het lezen in die ochtendkrant en zie je verhalen langskomen over jongeren die de vertwijfeling over de avondklok gebruiken om eens flink te gaan rellen. In het hele land trekt een spoor van oproer langs. Ze hebben zelf geen idee wat ze ermee willen cq kunnen bereiken maar toch, het gebeurd. De Rotterdamse burgemeester Aboutaleb reageert met een wel erg stevige cri de coeur als hij de terechte vraag stelt “vond je het fijn om een deel van de stad in de vernieling te brengen gisteren?” Een zeer passende reactie van iemand die met ziel en zaligheid leidinggeeft. Maar ze komt natuurlijk pas als in het voortraject het juist ontbroken heeft aan het geven van leiding aan het volk. In mijn ogen is het wankelmoedige beleid van dit kabinet met zijn droevige communicatie verantwoordelijk voor het uitlokken van dit soort ontsporingen. Hoe verzin je het; je sluit de school opdat zo de ouders thuis blijven want ja we zijn teveel onderweg en die anderhalve meter afstand die houden we niet meer aan. Je kletst overloos over mondkapjes op en af als preventieve maatregel en vervolgens komt er zoiets uit als het advies: doe maar. Als dat ons uit de pandemie moet halen dan begrijp ik wel waarom het zo lang duurt.
De krant nog niet uit. Ik struikel nog over een opiniestuk van een partijgenoot oud-wethouder Bijen. Die heeft het terecht over de opwaardering van de factor arbeid. Die is nodig om ook in deze tijd eenieder een plaats als volwaardig burger te geven in onze samenleving. Hij heeft gelijk maar of hij het ook krijgt? In een tijd dat iedere vrijkomende arbeidskracht tijdelijk onderkomen vindt als bezorger van pakketten of maaltijden lijkt er waardering te zijn voor de inzet van mensen. Maar structureel zal dat geen betekenis hebben.
Een jaar geleden kon je heel vaak horen dat als gevolg van corona en de klimaatcrisis we structurele wijzigingen moeten doorvoeren. Grenzen aan de groei, andere waardering van de factor arbeid boven kapitaal, andere invulling van de mobiliteit. Dit is het moment om door te pakken. Op naar een nieuw normaal. Nu, een jaar later zijn er nog weinig aanzetten daartoe. We strijden om de oude vrijheid terug te krijgen, hoe eerder hoe liever. Maar we lijken geen idee te hebben van de kans op een bestendiger toekomst die we daarbij laten liggen. En ik, hoe ga ik hier mee om? De dag is nog jong. Het wordt tijd voor een stevige wandeling.
1 Februari Een dagje klimaatberichtjes
1 februari was zo’n dag waarin de verschillende media die ik bezocht wel iets over het klimaat ten beste gaven. In het NOS-journaal, ja toch de moeite waard om een beetje bij te houden, werd als afsluiting een overzicht gegeven van de maand januari. Lijkt me onmiskenbaar dat je moet constateren dat de verandering serieus is ingezet.
Vervolgens kwam stands veelbesproken vrijwilliger Feike Sijbesma in OP1 langs om te spreken over de klimaattop die vorige week gehouden is. Zijn boodschap; waarom niet nu investeren in maatregelen met betrekking tot het klimaat, inplaats van veel te moeten uitgeven om de gevolgen van de ontstane schade te betalen, wanneer we nu afzien van die investering. Dat herstel kost nu al vele miljarden per jaar. Als je dat inziet levert het niet alleen nieuwe economische mogelijkheden op, je pakt ook de meerwaarde omdat er minder schade is opgetreden. Zijn stellingname luidt dan ook; het gaat niet alleen om de energietransitie (groene stroom) maar om een klimaatadaptatie en ombuiging van de groei.
In het late journaal nog een klimaatberichtje aangetroffen. Het blijkt dat het draagvlak voor de energietransitie zeer sterk beïnvloedt wordt door beeldvorming. Planontwikkeling dient vergezeld te gaan met het schetsen van een zo getrouw mogelijk beeld hoe het uiteindelijk worden zal. Nu worden daar vele missers mee gemaakt (of zo je wil opzettelijke uitvergrotingen zoals hiernaast). Uiteindelijk beïnvloeden die het potentieel draagvlak van de planontwikkeling.
Als lokaal actieve politicus volg ik natuurlijk de lokale media. Volgens lokale media worstelen wij met het ontwikkelen van zoekgebieden waarmee kansen worden gecreëerd die energietransitie via zonneweiden mogelijk maken. Situering van plannen aan de grens met aanpalende gemeenten is daarvan een gevolg. Overleg met naburige gemeenten en diens inwoners is natuurlijk lastig en staat realisatie in de weg. De planontwikkeling voor de Regionale EnergieStructuur (RES) in Zuid Limburg loopt achter bij Noord- en Midden limburg. De doelstellingen voor 2030 zullen op deze manier niet ! gehaald worden. Maar ja, het voor je uit schuiven van planontwikkeling en het kijken naar wat anderen doen is aantrekkelijker dan het als lokale overheid zelf initiëren van plannen.
Terug naar het begin. Zoals Sijbesma het ook al aangaf komen wij hier niet uit als we zouden blijven hangen in een nut en noodzaak discussie. Het vergt een visie op landelijk en lokaal niveau die goed is uitgedacht en consequent wordt uitgedragen. Alleen dan kan ze voldoende overtuigingskracht naar anderen toe bewerkstelligen. Alleen dan kunnen we voorbij de contouren van het Not In My BackYard (NIMBY) syndroom komen. Dat kan door te laten zien wat de opbrengst van het nu investeren, straks kan zijn. Maar ook door te laten zien wie straks gaan profiteren van de gedane inspanningen. Draagvlak bij de burger kan zo verkregen worden. Zeker wanneer ook zij rechtstreeks – direct- profiteren van de gedane inspanningen. Er was een tijd dat we dat inzagen, nl toen we de Openbare Nutsbedrijven tot ontwikkeling hebben gebracht (Water, elektriciteit, gas, informatievoorziening) Daar plukken we nu nog de vruchten van.
Voor mij als lokaal actieve politicus zijn die lessen uit het verleden nog steeds van betekenis. Dus ja, ik ondersteun de beleidsontwikkeling die gericht is op de aanwijzing van zoekgebieden voor de realisatie van zonneweiden. Maar daarbij een aantal randvoorwaarden
- een goede inpassing in de natuurlijke omgeving
- geleide ontwikkeling waardoor wildgroei van initiatieven wordt voorkomen
- gemengd eigendom als randvoorwaarde (ontwikkelaar en gemeente als vertegenwoordiger van haar burgers)
- waar mogelijk ook directe participatie van burgers in de financiering
Mijn gemeente kent een spannende mengeling van verstedelijkte kernen en een groen buitengebied. Juist die afwisseling maakt het de moeite waard om er te wonen en te werken. Met volle kracht zullen de bestaande mogelijkheden om zonnecollectoren te plaatsen op daken van woningen en bedrijfspanden dan ook benut dienen te worden. Financieringsinstrumenten voor inwoner en bedrijf zijn daar zeer behulpzaam bij. En dan kan er ook in het buitengebied iets ontwikkeld worden. Als dat kompas gevolgd wordt dan heb ik er vertrouwen in dat ook lokaal de energietransitie geregeld kan worden. Maar ook is duidelijk dat we nog véél meer moeten doen om onze wereld verantwoord na te laten voor onze (klein-)kinderen
kanttekening bij mijn dag 