We schijnen binnenkort verkiezingen te hebben. Voor de provinciale staten nog wel. En ja dan is het politieke land in rep en roer. Nu is dat in het Limburgse land een bijzondere activiteit. Een campagne voeren in het voorjaar met de carnavalsperiode voor de deur. Dat gaat niet samen. Nee, we doen eens even niet gek. We beloven in deze periode niks. Want de burger zou het toch niet begrijpen als je dingen verkondigt in een periode dat de rollen omgedraaid zijn. Kortom de regionale politiek staat stil en wordt letterlijk overklast door de landelijke dames en heren. Die hebben niet in de gaten wat de betekenis van carnaval echt is. Dan zijn de rollen zijn omgedraaid; burgers worden notabelen en hebben het voor het zeggen, terwijl de notabelen dan eens dienstbaar zijn aan het gewone volk. Dus ja als zo’n landelijk kopstuk zegt dat we bang moeten zijn voor het linkse gevaar dan wil dat eigenlijk zeggen dat hijzelf geschrokken is. Zo begrijp ik de opmerkingen van Rutte wel over de ruk naar politiek links die hij ziet aankomen. Ik hoop dat hij gelijk krijgt.
Zijn aanstaande maatje Edith Schippers is kennelijk dezelfde mening toegedaan. Dat juist zij zich zorgen moet maken lijkt me heel terecht. Het onversneden kapitalisme dat zij kennelijk aanhangt is ruimschoots onvoldoende legitimatie om de greep in de pensioenkas van de oud mijnwerkers te rechtvaardigen. Hoe durf je zou ik zeggen.
Van ruilhandel naar digitaal geld (en terug?)
Vandaag lees ik een bericht van de Nederlandse bank. Hun onderzoek wijst uit dat een op de zes nederlanders niet mee kan komen in de moderne financiële wereld. Internetbankieren is voor hen niet weggelegd. Daarvoor dien je toegang te hebben tot een moderne telefoon of computer (t mag wat kosten) en ook nog in staat te zijn die ingewikkelde procedures tot een goed einde te brengen. Gek he dat we ook hier een signaal zien van wat je gerust een tweedeling in de maatschappij mag noemen. En wat was ook alweer de drijvende kracht achter de onstuimige groei van internet toepassingen? Juist het financiële en het bankwezen. Het ging immers over geld dat te verdienen was. De optimist in mij stelt dat met het zelf uitgevoerde onderzoek DNB echt wakker geworden zal zijn. Zij zal als gevolg daarvan erop toezien dat financiële transacties voor iedereen mogelijk moeten blijven. O ja! Het afschaffen van contant geld als betaalmiddel in de supermarkt? Nee, dat gaat niet gebeuren. Toch? Het kan toch niet zo zijn dat we terug moeten naar de tijd waarin iedereen via de ruilhandel overeind kon blijven? Nee toch!
De realist in mij zal constateren dat deze vraag aan de DNB toch echt te veel gevraagd is. Niet voor niks merk ik dat de inloop druk bezocht wordt die ik als vrijwilliger bij het Computer Doe en Leercentrum in mijn woonplaats ondersteun. En jawel de nodige financiële vragen worden aan ons gesteld door mensen die het zelf niet kunnen. Een vorm van dienstverlening van onschatbare maatschappelijke waarde. Maar niet in geld uit te drukken. Maar mogen zij niet meer meedoen als gewone burgers? Kortom DNB doe er echt iets aan.
Hoe komen we van de tweedeling in de maatschappij af?
Een periode van neoliberalisme waar we nu hopelijk een laatste staartje van zien heeft bijgedragen aan een forse tweedeling in onze maatschappij. Als mechanisme is zij goed verankerd. Niet alleen in ons onderwijs (zie de snelle splitsing van leerlingenstromen op basis van vermeende kwalificaties vastgesteld aan standaardvragen via een Cito toets). Maar ook in de verschillende behandeling van inkomen via werk en geërfde rijkdom via ons belastingenstelsel. De huidige voorzitter van de SER maakt zich daar terecht druk om. Logisch als voormalig directeur van het SCP zag hij vele rapportages van zijn onderzoekers over dit thema langs komen.
Maar wat als het neo-liberalisme de noodzakelijke ommekeer niet kan brengen? En wat als de huidige VVD als machtsmachine in de Nederlandse politiek ook niets anders weet te bedenken dan te blijven vitten op de linkse samenwerking van PvdA en Groen links? En als de naïeve Nederlandse kiezer zich weer voor de gek laat houden? Hoe komen we dan vooruit?
Het zal geen verrassing zijn voor u als lezer van deze blog dat mijn sympathie uitgaat naar die groeperingen in het midden van de Nederlandse politiek die blijven zoeken naar draagvlak voor een meer verbindende beleidsvoering. Niet alles kan en hoeft gelijk. Als we maar perspectief houden voor een samenleving waarin we “iedereen vrij laten en niemand laten vallen” 😊 . In dat verband vond ik het zeer verfrissend om de afgelopen dagen te lezen over het pamflet dat Sander Schimmelpenninck heeft geschreven. Zie de passage uit de Volkskrant van 25 januari
Behoorlijk ingrijpend als je doordenkt. Onrealiseerbaar wellicht in de huidige constellatie. Maar wat een helderheid en een richtinggevend perspectief voor velen zit hierin besloten.
Zullen we die ideeën even koesteren en ze niet te snel als onrealistisch laten vallen?
kanttekening bij mijn dag 