kanttekening bij mijn dag

Eind maart ben ik begonnen aan een wandelvakantie in Spanje. Gelijk 5 jaar geleden wilde ik gaan lopen in de Camino Norte. Geen duidelijk plan hoelang ik wilde wegblijven, maar naar mijn omgeving toe had ik de mogelijkheid van een langduriger verblijf maar open gehouden. Ik zou zien hoe het zou gaan en zou maximaal 5 weken wegblijven. Ik wilde inderdaad even loskomen van de dagelijkse sleur van activiteiten. Niet dat ik problemen had met wat ik aan het doen was maar het gedoe eromheen en dan met name in de media die ik dagelijks tot me neem was ik even zat. Geen kabinetsperikelen, geen Ukraine, geen klimaatsores en vooral lekker ontspannen door stevig te wandelen. En dat is me in Spanje aardig gelukt. De Camino Norte is behoorlijk veeleisend met heuveltje op en af, maar dan moet je wel denken aan echte heuvels. Het verblijf in herbergen staat garant voor internationale ontmoetingen tussen jong en oud. Daar knap je van op. Na twee weken (Irun-Santander) heb ik de koers verlegd en ben vanaf Fromistá naar Leon gaan lopen. Opnieuw onder de indruk raken van de ruimte als je daar zo’n 17 km in eenzaamheid door de velden loopt. Dit keer in het voorjaar niet hoog zomer zoals 11 jaar geleden. Maar wederom even indrukwekkend. Voldaan kom ik gesterkt terug in Nederland waar de zon zich zeer spaarzaam laat zien.

De landelijke politieke  discussies gaan nog steeds op hetzelfde niveau door. Een niet zo daadkrachtig kabinet brengt zichzelf in de problemen door de uitstelplaat op te zetten. En dat terwijl zich bijna iedere week een nieuwe crisis aandient. Al begint er zo langzamerhand enige nuance door te klinken in het verhaal rondom het landbouwbeleid. Niet dat er knopen worden doorgehakt. Dat is nog te moeilijk maar gelukkig wordt het eenzijdige BBB verhaal zo her en der toch doorbroken. Al duurt het lang alvorens het realisme echt doorklinkt. 

Van de week kwam er een kabinetsplan met betrekking tot het klimaat. Hoe gaat het kabinet om met de in .de kabinetsformatie gereserveerde middelen. Halen we de doelstellingen of gaan we ook hier versnellen? Landelijk is er nog -veel te veel- discussie over de noodzaak van een klimaatbeleid. Ongelofelijk dat 50 jaar na het rapport van de “Club van Rome” die twijfel nog steeds de boventoon voert bij menigeen. En dus wordt het plan ontvangen met bakken kritiek. Te weinig en te laat zegt de ene kant. Te veel, automobilistje pesten en volstrekt onnodig aan de andere kant. Maar mensen wat ben ik blij dat er nu eindelijk iets gaat gebeuren. Ja, waarschijnlijk niet genoeg, het moet sneller en het heeft grote gevolgen voor ons nationale verdienmodel (een andere economie moeten we echt ontwikkelen) maar hé, we gaan eindelijk van start met serieuze maatregelen. Hè hè, dat lucht op. Al zal er de komende periode nog veel discussie over gaan plaatsvinden, niet alle maatregelen zullen de eindstreep halen maar vooruit. Het begin wordt eindelijk gemaakt en daar ben ik blij om.

Op lokaal niveau speelt er ook het nodige. Ik ben betrokken bij de activiteiten in ons buurthuis. Dat leidt vaak tot leuke ontmoetingen tussen de gebruikers. Met de beheerder van het gebouw (de gemeente) wil het niet zo vlotten. Tijdens mijn vakantie werd er aan de leden van de gemeenteraad een brief gestuurd waarin het college een toekomstbeeld schetst. Dit wordt nu uitgewerkt door een externe adviseur. Frappez toujours is ook nu weer dat een dergelijk toekomstplan zonder overleg met de huidige gebruikers van deze voorzieningen is opgesteld. Nou gaat er niks boven een heldere visie als leidraad voor je beleid. Maar het kan toch niet zo zijn dat die plotsklaps uit de lucht kan komen vallen? Tja en hoe past dat bij de steeds weer terugkerende discussie dat de politiek niet van bovenaf initiatieven moet doordrukken maar dat betrokkenheid van onderop essentieel is. Om de woorden “draagvlak” en “burgerkracht” maar niet te gebruiken. Nee hier is na weken nog niks van verandering te merken. De actievoerder in mij is weer aan het wakker worden. De komende periode met frisse zin weer eens zien of we de nodige tegenspraak kunnen gaan organiseren.

v

Een overdonderend succes die verkiezingsuitslag voor de BBB.

Nee dat het zo’n doorslaand succes zou worden had ik niet verwacht. Wel dat de BBB een wel zeer effectieve campagne heeft gevoerd. Geholpen door de media wisten zij hun verhaal goed over te brengen. Maar daar begint mijn ongemak. Want wat is nou dat verhaal? Ik kan er niet meer van maken dan: luister eens naar ons, loop niet zo hard van stapel, we kunnen je niet meer volgen. In dat soort termen zou ik dat verhaal kunnen samenvatten. 

Voor mij is dat volstrekt onvoldoende om me achter zo’n boodschap te kunnen scharen. Maar begrijpen dat veel mensen dat wel kunnen, dat kan ik volgen.

Want als je naar het laatste decennium politieke leiding kijkt dan zie ik eigenlijk alleen veel gepraat, weinig actie terwijl de problemen gewoon blijven bestaan of zelfs nog verergeren. In het verlengde van de rapporten van de WRR:  Weten is nog geen doen”. http://bit.ly/3TsZgnh

Kijk maar naar de beleidsontwikkeling op nationaal en regionaal niveau. Jeugdzorg, vernieuwing sociaal domein, klimaat en stikstofbeleid; zoveel onderwerpen waar het alleen maar blijft bij oeverloos gepraat dat niet aanzet tot handelen. En mijn cluppie D66 dacht een slag geslagen te hebben in de langdurige onderhandelingen na de tweede kamerverkiezingen maar is daar in de fuik terechtgekomen van discussies over uitgangspunten en feitelijke startposities. Het mobiliseren van het handelen is er tot nu toe bij ingeschoten.

En op gemeentelijk niveau wordt onder de noemer “Veur Baek” ook het ene luchtkasteel na het andere aan het papier toevertrouwd maar doen wat nodig en afgesproken is? Nee dat zit er niet bij.  Een beekje van 5 km ontkluizen duurt nu al 14 jaar en nog is het niet af. Een plan ontwikkelen en uitvoeren in de klimaattransitie is feitelijk “on hold” gezet. En ja de verenigingsinfrastructuur brokkelt af door luchtfietserij. 

In Buitenhof van vandaag zat een helder betoog van Marian Minnesma van Urgenda. Als je voorbij de noodzaak discussie komt zal het belangrijkste zijn dat je mensen meeneemt in de uitvoering. Je moet dan overstappen op het bieden van een handelingsperspectief. Wat kan ik (eenieder) bijdragen aan het bereiken van de vastgestelde doelen? Dat is wat mensen dan zullen vragen.  Dat is iets anders dan het over de schutting gooien zoals dat met het nationale stikstofbeleid is gebeurd. Maar wil je die fase van uitvoering ooit bereiken dan volstaat het niet door de goede instrumenten aan te geven. Het merendeel van mensen is immers niet gevoelig voor het halen van ondersteuning via de subsidiepotjes. Nee, een wezenlijk onderdeel van het vaststellen van het beleid, vormt het creëren van draagvlak voor het beleid. En daarvoor is niet alleen nodig aan te geven hoe je iets wil bereiken maar ook waarom die keuze is gemaakt en waarom je juist daar naartoe wil. In een mooi woord dus het aangeven van de visie die aanleiding geeft tot de noodzaak tot handelen.

En laat dat nou juist de ontbrekende factor zijn? Zowel landelijk. 4 kabinetten Rutte met 4 heel verschillende richtingen van beleidsontwikkeling waarbij het vierde de problemen veroorzaakt door het eerste mag opruimen. Zo ook gemeentelijk. De gehanteerde slogan “Veur Beek” kan ik niet anders zien dan een andere verwoording van wat eerder clièntelisme genoemd werd. Meer visie zit daar niet achter.

Terug naar de waardering van de uitslag van de statenverkiezing. Dit weekend barst het van de deelanalyses. Wie waren eigenlijk de BBB kiezers? (vooral 50+ en niet 35- qua leeftijd) Zowel op stad en platteland woonachtig.  Afkomstig van VVD, CDA, PVV en in mindere mate ook van D66 PvdA en GL. Wat moeten de verschillende partijen ermee doen? Leiderswisseling of juist niet? Moet Rutte IV doorgaan via links of via rechts of zelfs gewoon opkrassen? En bij een JA op de laatste optie, wie trekt de stekker er dan uit? Allemaal voer voor sociologen/politicologen als je het mij vraagt.

Ik had gehoopt dat met die langdurige formatie de lijn helder was geworden en dat we over konden gaan naar de uitvoering van klimaat- en stikstofbeleid. Daarin heb ik me schromelijk vergist zo is gebleken. En ik vrees dat we daar ook nu weer niet toe over kunnen gaan. 

Ik ga me deze week maar weer eens lekker bezighouden met de actieve ondersteuning van het verenigingsleven in mijn wijk. Gewoon doen wat nodig is. En zo blijkt; door de mensen met wie ik het doe wordt dat ook gewaardeerd.

We schijnen binnenkort verkiezingen te hebben. Voor de provinciale staten nog wel. En ja dan is het politieke land in rep en roer. Nu is dat in het Limburgse land een bijzondere activiteit. Een campagne voeren in het voorjaar met de carnavalsperiode voor de deur. Dat gaat niet samen. Nee, we doen eens even niet gek. We beloven in deze periode niks. Want de burger zou het toch niet begrijpen als je dingen verkondigt in een periode dat de rollen omgedraaid zijn. Kortom de regionale politiek staat stil en wordt letterlijk overklast door de landelijke dames en heren. Die hebben niet in de gaten wat de betekenis van carnaval echt is. Dan zijn de rollen zijn omgedraaid; burgers worden notabelen en hebben het voor het zeggen, terwijl de notabelen dan eens dienstbaar zijn aan het gewone volk. Dus ja als zo’n landelijk kopstuk zegt dat we bang moeten zijn voor het linkse gevaar dan wil dat eigenlijk zeggen dat hijzelf geschrokken is. Zo begrijp ik de opmerkingen van Rutte wel over de ruk naar politiek links die hij ziet aankomen. Ik hoop dat hij gelijk krijgt.

Zijn aanstaande maatje Edith Schippers is kennelijk dezelfde mening toegedaan. Dat juist zij zich zorgen moet maken lijkt me heel terecht. Het onversneden kapitalisme dat zij kennelijk aanhangt is ruimschoots onvoldoende legitimatie om de greep in de pensioenkas van de oud mijnwerkers te rechtvaardigen. Hoe durf je zou ik zeggen. 

Van ruilhandel naar digitaal geld (en terug?)

Vandaag lees ik een bericht van de Nederlandse bank. Hun onderzoek wijst uit dat een op de zes nederlanders niet mee kan komen in de moderne financiële wereld. Internetbankieren is voor hen niet weggelegd. Daarvoor dien je toegang te hebben tot een moderne telefoon of computer (t mag wat kosten) en ook nog in staat te zijn die ingewikkelde procedures tot een goed einde te brengen. Gek he dat we ook hier een signaal zien van wat je gerust een tweedeling in de maatschappij mag noemen. En wat was ook alweer de drijvende kracht achter de onstuimige groei van internet toepassingen? Juist het financiële en het bankwezen. Het ging immers over geld dat te verdienen was. De optimist in mij stelt dat met het zelf uitgevoerde onderzoek DNB echt wakker geworden zal zijn. Zij zal als gevolg daarvan erop toezien dat financiële transacties voor iedereen mogelijk moeten blijven. O ja! Het afschaffen van contant geld als betaalmiddel in de supermarkt? Nee, dat gaat niet gebeuren. Toch? Het kan toch niet zo zijn dat we terug moeten naar de tijd waarin iedereen via de ruilhandel overeind kon blijven? Nee toch!

De realist in mij zal constateren dat deze vraag aan de DNB toch echt te veel gevraagd is. Niet voor niks merk ik dat de inloop druk bezocht wordt die ik als vrijwilliger bij het Computer Doe en Leercentrum in mijn woonplaats ondersteun. En jawel de nodige financiële vragen worden aan ons gesteld door mensen die het zelf niet kunnen. Een vorm van dienstverlening van onschatbare maatschappelijke waarde. Maar niet in geld uit te drukken. Maar mogen zij niet meer meedoen als gewone burgers? Kortom DNB doe er echt iets aan.

Hoe komen we van de tweedeling in de maatschappij af?

Een periode van neoliberalisme waar we nu hopelijk een laatste staartje van zien heeft bijgedragen aan een forse tweedeling in onze maatschappij. Als mechanisme is zij goed verankerd. Niet alleen in ons onderwijs (zie de snelle splitsing van leerlingenstromen op basis van vermeende kwalificaties vastgesteld aan standaardvragen via een Cito toets). Maar ook in de verschillende behandeling van inkomen via werk en geërfde rijkdom via ons belastingenstelsel. De huidige voorzitter van de SER maakt zich daar terecht druk om. Logisch als voormalig directeur van het SCP zag hij vele rapportages van zijn onderzoekers over dit thema langs komen.

Maar wat als het neo-liberalisme de noodzakelijke ommekeer niet kan brengen? En wat als de huidige VVD als machtsmachine in de Nederlandse politiek ook niets anders weet te bedenken dan te blijven vitten op de linkse samenwerking van PvdA en Groen links? En als de naïeve Nederlandse kiezer zich weer voor de gek laat houden? Hoe komen we dan vooruit?

Het zal geen verrassing zijn voor u als lezer van deze blog dat mijn sympathie uitgaat naar die groeperingen in het midden van de Nederlandse politiek die blijven zoeken naar draagvlak voor een meer verbindende beleidsvoering. Niet alles kan en hoeft gelijk. Als we maar perspectief houden voor een samenleving waarin we “iedereen vrij laten en niemand laten vallen” 😊 . In dat verband vond ik het zeer verfrissend om de afgelopen dagen te lezen over het pamflet dat Sander Schimmelpenninck heeft geschreven. Zie de passage uit de Volkskrant van 25 januari

Behoorlijk ingrijpend als je doordenkt. Onrealiseerbaar wellicht in de huidige constellatie. Maar wat een helderheid en een richtinggevend perspectief voor velen zit hierin besloten.

Zullen we die ideeën even koesteren en ze niet te snel als onrealistisch laten vallen?

Zo net na de jaarwisseling begin ik aan een nieuwe blog.

Niet met het idee het hele jaar 2022 de revue te laten passeren. Dat heb ik al gedaan via de verwerking van alle foto’s die ik dat jaar heb gemaakt. Privé was het een goed jaar. Met vele ontmoetingen en leuke gebeurtenissen. Toch kan ik me heel goed vinden bij de spontane reactie die vanuit het publiek kwam toe Claudia Debreij haar terugblik wilde beginnen. Iemand zei: “Kutjaar” Dat die krachtige samenvatting de lading dekte begreep ik maar al te goed. 

Maar ook dat Claudia daar iets genuanceerder tot die conclusie wilde komen.

Dat deed ze vervolgens. En als je het mij vraagt op een indrukwekkende manier.

Details hoef ik hier niet te herhalen. Kijk zelf maar wat en hoe ze dat zegt. 

Haar boodschap benadrukte ze door in de finale ruim baan te geven aan de uit Rusland gevluchte ballerina Olga Smirnova. Ja, zo laat je op een indrukwekkende manier zien dat je het niet kunt laten bij het wensen dat komend jaar een goed jaar wordt. Je moet zelf daaraan bijdragen.

Kortom, wij moeten zelf van het jaar een goed jaar maken. 

De ochtend daarna nam ik kennis van de boodschap die Zelenski gaf aan het volk van Oekraïne. Ondanks alle ellende die dat land de afgelopen ruim 300 dagen meegemaakt heeft weet hij een oprecht inspirerende boodschap te delen aan het Oekrainse volk en ook aan ons. Nee het is nog niet gedaan, verre van. Maar als je weet waar je het voor doet en gebruik maakt van de steun die je kunt krijgen, kan het gaan slagen.  Wat mij betreft echt leiderschap in barre tijden www.bit.ly/3jyOG0a

De verbinding tussen beide verhalen maakt mij duidelijk wat we in 2023 moeten doen.

Ja, steun aan Oekraïne intensiveren omdat “hun strijd is ook onze strijd”.

En in eigen land echt orde op zaken zetten met de vele crises die in 2022 op ons bordje gekomen zijn. De ingezette transities vragen om een nadrukkelijk vervolg. 

Alleen zo maken we van 2023 een goed jaar.

Een jaarlijkse happening in Eindhoven is de DDW. Verspreid over de stad vinden veel tentoonstellingen plaats van nieuwe ontwikkelingen die allen iets met Design te maken hebben. Design als in ontwerp, maar ook als in vormgeving, ontwikkeling (materialen) en in (uiteindelijk) gebruik of functionaliteit. Heel logisch eigenlijk dat dit in Eindhoven plaats vindt. Met de Technische universiteit en het Natlab van Philips als vertrekpunt is deze stad natuurlijk een broedplaats voor nieuwe technologische ontwikkelingen.

Het programma laat via diverse routes de bezoeker kennis maken met ontwikkelingen binnen verschillende thema’s: ecologisch gebruik van de planeet aarde, samenleving, de toekomstige stad, digitale en virtuele wereld, verbonden samenleving, duurzame producten en Kunst&creativiteit in een digitale wereld. Ondoenlijk om dat allemaal te volgen. En dus heb ik net als eenieder een aantal krenten uit de pap weten te vinden.

Logisch natuurlijk ook dat de meest aansprekende voorbeelden iets van doen hebben met mijn eigen achtergrond in het gebied zorg en technologie.

Biologisch afbreekbare Bloedvatprothese

Als eerste in deze beschrijving de bloedvatprothese. Met gebruik van materiaalkennis is een “stent” gemaakt van biologisch afbreekbaar materiaal. Dit buisje kan worden ingebracht in een bloedvat (bv bij aderverkalking) waardoor vervolgens de vaatwandcellen, fibroblasten en spiercellen hun plaats innemen en zo geleidelijk het buisje dat zijn werk gedaan heeft kan worden afgebroken. Er zijn met dit materiaal al de nodige succesvolle dierproeven gedaan. Meer dan 40 jaar geleden begon ikzelf met het onderzoek naar vaatwandendotheelcellen. Pim van Aken, mijn promotor, ging vervolgens in Enschede verder met het thema biocompatibiliteit. En nu is de wetenschap dan kennelijk zover gevorderd dat we biodegradabele stents kunnen gaan implanteren.

Videoregistratie van vitale functies

Een deel van mijn onderzoek in zorg en technologie bij Zuyd is gericht geweest op het gebruik van videoregistratie in de zorg. Bij mij ging het in de periode 2004-2010 over activiteitenmonitoring met behulp van o.a. camera’s. Vandaag kreeg ik een onderzoek te zien waarbij Camerabeelden gebruikt werden om hartslag te meten. Bloedvaten ter hoogte van de slaap zorgen voor geringe bewegingen van de huid ter plaatse. Door die veranderingen te meten kan vrij nauwkeurig de hartslag gemeten worden. De niet-invasieve vorm van monitoring heeft een meerwaarde in de intensieve zorg. 

Bewegingscorrectie met behulp van een gyroscopische sensor

Houding en bewegingsonderzoek kwam ik als lector in Enschede tegen. Daar hebben we projecten gedaan waarbij de houding correctie werd geïnitieerd door het afgeven van een trilling vanuit een korset waardoor de actieve bewegingcorrectie kon plaatsvinden. De tilprocedure kon met minder fysieke belasting worden uitgevoerd. Vandaag kwam ik een onderzoek tegen van Brightlands uit Heerlen waarbij een gyroscopische trilsensor wordt gebruikt om mensen met een verstoord evenwicht en -looppatroon te helpen. De sensor wordt via een band op de heup gedragen. De trilling wordt daar lokaal gevoeld. Maar in het onderbewuste wordt de waarneming ook gekoppeld met het evenwichtsorgaan. Gebleken is dat de signalen van deze sensor zodanig ondersteunend werken dat het evenwichtsorgaan “automatisch” een actieve houding en loopcorrectie initieert. 

Ademhalingscorrectie via een met sensoren gevuld korset/shirt

Kinderen met autisme of met astma hebben vaker problemen met het reguleren van hun ademhaling. De verstoring kan ontstaan door emotionele of fysiologische veranderingen. In beide gevallen is het mogelijk via een goede coaching een regulering van de ademhaling te bevorderen. Een project deed dat door via een korset de bewegingen te registreren en via mechanische prikkels (trilfunctie) het gebruik van de buikademhaling te bevorderen. Een ander project deed de registratie door in het kledingstuk verschillende reksensoren te plaatsen en via een op de kleding te dragen “interface” (Medaille met diverse te activeren kleuren) positieve terugkoppeling te geven aan het kind. In beide gevallen betreft het de ontwikkeling van ondersteunde technologie mogelijk geworden door  de samenwerking tussen verschillende disciplines.

Gebruik van zonne-energie

Op het tentoonstellingsplein op Strijp staat een grote constructie met zonnepanelen. Het bijzondere hieraan is het ontwerp van de panelen zelf. Nu zijn het vooral donkere grote oppervlakten. Door een samenwerking tussen een ontwerper met een kunstzinnige achtergrond en de maker van de panelen is het mogelijk gebleken om werkende panelen te maken die niet alleen klein zijn en verschillende kleuren hebben maar ook inpasbaar zijn in een veelvormig geheel. Op zo’n manier neemt het aantal gebruiksmogelijkheden van zonnepanelen natuurlijk fors toe en is de verwachting dat de acceptatie daarvan in onze dagelijkse omgeving ook wordt bevorderd. De menshoge constructie die voor deze tentoonstelling is gemaakt illustreert dat op een goede manier.

Het bezoek aan dit jaarlijks evenement maakt duidelijk dat een veelheid van ontwikkelingen gaande zijn. En dan heb ik het niet eens gehad over de “futuristische “ auto of beter gezegd mobiliteitsoplossingen die ik gezien heb. Of op het gebied van onze woonomgeving (van tiny houses tot durable cities) en van kledingontwerp en gebruik. Echt veel te veel om op te noemen. Ook stimulerend vind ik het dat zoveel jongeren een bezoek aan deze tentoonstellingen maken. Een dag daar rondlopend geeft uiteindelijk een verzadigd gevoel. Het geeft daarnaast ook vertrouwen in een maakbare, betere toekomst.

Terugkijkend naar de periode waarin ikzelf met funderend en toegepast onderzoek bezig ben geweest zou ik kunnen concluderen dat het erg langzaam gaat. Maar het tegendeel is eigenlijk waar. Steeds meer krijg ik de bevestiging dat de natuur mooi maar erg complex in elkaar steekt en dat we van goeden huize moeten komen om daarin verbeteringen aan te brengen. Maar nu we interdisciplinair steeds beter weten samen te werken en zo kennis ontwikkelen en toepassen zetten we toch wat stappen vooruit. De verwondering over hoe die wereld in elkaar steekt blijft voor mij de motor in de zoektocht naar nieuwe inzichten en het gebruik ervan.  

Dit weekend was ik vrijwilliger bij het eerste wereld baseball tournooi voor blinden. Ja ook blinden spelen baseball. Door een kennis werd ik enkele maanden geleden geïnformeerd over het initiatief om dit tournooi te organiseren. Hoewel ik niks met honkbal heb werd ik gelijk enthousiast. In de periode 2006-2010 zat ik in de gemeenteraad van Beek en was ik lid van de commissie Bestuurszaken en financiën. Daar werd de basis werd gelegd voor wat het Centrum voor Aangepast Sporten zou gaan worden. Een regionaal initiatief dat gehuisvest zou worden in onze gemeente. Voor mij de legitimatie om de mega-investering voor een nieuw buitensportcentrum te doen. De lokale honkbalvereniging kreeg een nieuw onderkomen zoals ook de voetbal, tennis en atletiekverenigingen. En vandaag staat dan in de krant een rapportage over de eerste wereldkampioenschappen Blind baseball. Een toernooi dat In drie maanden uit de grond gestampt door de lokale cheetahs en haar sittardse partner de  Condors. Dit weekend was ik er drie dagen bij als vrijwilliger.

Met teams Italie, Frankrijk, Duitsland, Groot Brittannië, USA en de Nederlandse regio Limburg waren teams aanwezig. Zij speelden een tournooi met natuurlijk een eigen set aan regels (zie het intermezzo).

Wat een feest om niet alleen te mogen zien dat sport verbroederd. Te zien dat met enige moeite ook iedereen mee kan doen. Vanuit die ambitie begon ik 16 jaar geleden in de lokale politiek en ja ik ben er trots op dat we in Beek zoiets voor elkaar gekregen hebben. Geen wonder dat ik als niet-lid van de handbalvereniging graag mijn bijdrage wilde leveren aan het welslagen van dit evenement door als vrijwilliger de hand en spandiensten te leveren. 

En nu maar hopen dat de boodschap over komt. Ja we hebben de faciliteit, laten we die dan ook gebruiken. Dat behoeft m.i. nog steeds politieke aandacht. Maar wat hadden de deelnemers en de verenigingen een goed en sportief weekend. Ook ik heb daar met volle teugen van genoten.

een link naar een videofragment van een spelsituatie . https://bit.ly/3PI84SK

Gevolg: Oorverdovende stilte in mijn blog

Vanaf april heb ik geen bericht meer geplaatst in mijn blog. En dat terwijl er toch voldoende aanleiding voor bestaat. Volg je zoals ik dat doe de (lokale) actualiteit dan kan het je niet ontgaan zijn dat er het nodige gebeurd. 

Lokaal, Een nieuw college dat eigenlijk het oude is, behoudens een opvallende personele wisseling. Maar of dat nou qua daadkracht zoveel verschil zal maken blijf ik me afvragen tot het tegendeel bewezen is. 

Regionaal/ provinciaal een uiterst verwarrend uitstel van het besluit over de vernieuwing van de regionale luchthaven MAA. Door een politieke move is het wezenlijke besluit een aantal maanden uitgesteld. Sommigen zeggen er is veel bereikt in de afgelopen jaren. Immers, in 2014 was er niet eens discussie in de provinciale staten terwijl er nu toch een stevig debat gevoerd is. Maar of het echt leidt tot verandering als in december knopen geteld dienen te worden?

Landelijk komt bij mij dan naar voren de besluitvorming rondom het stikstofdossier en de daaropvolgende massieve boerenprotesten. Het lijkt er vooralsnog toe dat de landelijke politiek nu eindelijk aangeeft dat het echt anders moet. Een moedig besluit van Minister en kabinet doet dat vermoeden.  Maar of het intimiderende en aan terrorisme grenzende verzet van de boeren het beleid echt doet veranderen is nog niet duidelijk.

Europees zien we dat de eendracht in de ondersteuning van Oekraïne als antwoord op de Russische inval moeizaam maar toch beslist overend is gebleven tot nu toe. Dit wel met daarbij tegelijkertijd een energiecrisis en een voedselcrisis

Op mondiaal niveau zien we dat de spanning toeneemt. Het gedrag van Rusland en het oogluikend ondersteunen daarvan door China zet de internationale verhoudingen aardig op zijn kop. En dat werd deze week nog eens ondersteund door een plotseling bezoek van Nanci Pelosi aan Taiwan. Natuurlijk heeft deze actie van de derde in de opvolging in het Amerikaanse machtssysteem een meer dan lokale betekenis. 

Zo is er op ieder niveau wel wat.

Huiselijk gesproken leidt dat er natuurlijk toe dat de economische klap (hyperinflatie) natuurlijk gevoeld wordt. Maar ik moet zeggen dat het ook op een ander niveau doortrilt. Ongetwijfeld had ik 10 of 20 jaar geleden ook een dergelijk overzicht van ontwikkelingen, zo je wil bedreigingen van de status quo kunnen opschrijven. Maar ik heb dat niet gedaan omdat ik daar toen de behoefte niet voor voelde. De brede oriëntatie heb ik altijd gehad. Daar niet van. Maar ik kon functioneren vanuit een wereldbeeld dat uitging van internationale rust en stabiliteit. Terecht? Dat vraag ik me nu af. Maar het bood me voldoende vertrouwen om te doen wat ik gedaan heb.

Misschien vraag ik me nu dit soort dingen ook af omdat ik ouder ben, kinderen uit huis, zelf gepensioneerd en dus met een heel andere maatschappelijke rol. Ook omdat ik heb moeten constateren dat mijn generatie, eind jaren ’60 op de barricaden staand en in 1972 ruw wakkergeschut door het rapport van de club van Rome (CvR), weer in slaap is gevallen en zich onderworpen heeft aan de mores van het internationale neo-liberalisme. Met alle gevolgen van dien. De prognoses van de CvR zijn helaas uitgekomen en als we nu niet wakker zijn wordt het nog veel beroerder.

In de ontwikkeling van mijn kinderen meen ik te zien dat ze zich rekenschap geven van deze ontwikkelingen en hun handelen daarop afstemmen. Natuurlijk, de ene meer dan de andere, maar dat kan niet anders.  Dat geeft me in ieder geval voldoening en een beetje vertrouwen in de naaste toekomst. En voor zover ik het zelf kan beïnvloeden hou ik me dan ook maar bezig met activiteiten in de eigen wijk (samenbrengen van verenigingen) en het bevorderen van collectieve initiatieven (energietransitie, duurzame landbouw) die naar mijn mening bijdragen aan een verbetering van onze huidige wereld. 

Maar wie weet heb ik mijzelf voorzien van stevige oogkleppen.

Toch kan ik het niet nalaten om deze blog af te sluiten met een verwijzing naar het gesprek in Zomergasten afgelopen week met Sandra Philippens, hoofdeconoom bij ABN-AMRO. Een verademing om te zien hoe zij de rol van de Bank in deze periode neerzet. Maar ok, een zwaluw maakt nog geen zomer. En ja als de collega’s bij de RABO dat ook zouden doen was de oplossing van de stikstofcrisis gauw gevonden en toegepast.

In mijn vorige bijdrage riep ik een vraag op over de limburgse bestuurskracht.

Hoe terecht die vraag is bleek uit de commotie die we deze week hebben meegemaakt. In de voorbereiding naar de cruciale vergadering van de provinciale staten van 3 juni a.s. publiceerde GS haar agendastukken. Eerder is besloten dat het definitieve besluit door provinciale staten zelf genomen zou gaan worden. Eigenlijk vreemd. Het dagelijks bestuur van de provincie zou toch het beste overzicht kunnen en moeten hebben over de veelheid van relevante stukken die inmiddels over dit onderwerp zijn verzameld. Maar het gedoe dat we in deze bestuursperiode hebben meegemaakt (wisseling van samenstelling van GS) speelt daarin natuurlijk mee. De publicatie van het voorstel tot besluit zorgde voor flinke commotie. GS plaatste het meest vergaande voorstel als eerste te nemen besluit. En dat is natuurlijk de sluiting. En ja als je dat eenmaal besloten hebt is de investeringsbeslissing voor de baanvernieuwing overbodig geworden en ook gelijk afgehandeld. Tja bestuurlijk gesproken is dat helder. Maar lees je enkel het besluit dan zijn de poppen aan het dansen. Oordeel zelf

Onmiddellijk daarna brak de nodige commotie uit. Voor- en tegenstanders hadden hun lobbyactiviteiten alweer in het gelid staan.

Publicatie van een onderzoek naar draagvlak onder de bevolking wees uit dat onder de bevolking ruime steun aanwezig is. Maar ja wat zegt dat als je niet kunt inschatten wat het je gaat kosten?

De reddende hand vanuit Schiphol?

De uitgestoken hand van de Schipholgroep kwam in een interview van de directeur van Schiphol ook naar voren. De stukken zelf zijn nog vertrouwelijk maar onder een aanzienlijk aantal voorwaarden blijkt Dhr Benshop best bereid te zijn tot samenwerking. Neem eerst maar eens het besluit en dan zien we wel verder zo is de toon. Voor een dubbeltje jezelf op de eerste rang geplaatst?  https://bit.ly/3xZv5eG

Waar halen we de benodigde bestuurskracht?

Ik moet zeggen dat dit mediabombardement me niet direct het vertrouwen geeft van een zorgvuldige besluitvorming. Daarvoor zijn de belangen over en weer te groot.

Wat ik in een dergelijke situatie node mis is het bestuurlijke verhaal dat de basis moet geven voor het vertrouwen in de toekomst. Ja er wordt inderdaad een forse investering gedaan om linksom of rechtsom een doel te bereiken, Maar het gaat toch echt verder dan een simpel rekensommetje.  Gaat het vertrouwen over het goede besluit komen via de besluitvorming door provinciale staten? Dat is wel wat me het meeste zorgen baardt. De bestuurscrisis ligt nog vers in het geheugen. Inclusief de rol van de provinciale staten daarbij. En dat collectief zou het moeten gaan doen? Zou moeten uitgroeien boven het handjeklap dat ze tot nu toe heeft laten zien. Nee daar ben ik niet gerust op. Ik benijd ook de statenleden zelf niet hoor. Hoe je een goed overzicht kunt halen uit de karrevracht aan papier die er al ligt is mij een raadsel. 

Op 3 juni is het duidelijk!?

Oh ja? Als de staten een positief besluit nemen, dan zijn we er nog lange niet. Toch! Of zit er dan een luchtvaart vergunning aan te komen? Kan het volgens de gangbare natuurvergunningen? Omgekeerd, als besloten wordt tot stoppen; hoe gaat het dan met de afwikkeling van de dan te verwachten schadeclaims, wanneer komt er dan zicht op een nieuwe invulling?  Kortom waar staan we op 4 juni als er een besluit genomen is?

Of komt er op 3 juni (nog) geen besluit?

We gaan het zien maar dat zou zomaar kunnen.

Dit voorjaar zullen een aantal ingrijpende besluiten over de economische toekomst van limburg genomen worden. Zo zal het gaan over de vernieuwing van de start en landingsbaan van MAA. Moeten er stappen gezet worden bij de energietransitie. Vraagt de toerismesektor na twee jaar pandemie en tegenvallende bedrijvigheid om toekomstperspectief en zal er stevig geïnvesteerd dienen te worden in het woon en leefklimaat in deze regio. Dat vraagt om een krachtig bestuur dat niet alleen durft te kiezen maar ook draagvlak voor de te nemen besluiten realiseert. Maar ook hier is het politieke landschap versnipperd. Hebben we dat krachtige bestuur dat juist nu nodig is?  Ik beschrijf eerst de inhoudelijke aspecten om dan duidelijk te maken welke bestuurlijke uitdagingen zij oproepen

Besluit Nationaal Groeifonds over Einstein telescoop

Ook al heb ik dan als raadslid afscheid genomen, de bestuurlijke actualiteit volg ik natuurlijk toch. Afstand nemen kost tijd. En ja in deze paar weken gebeurt op dat niveau ongelofelijk veel. Vandaag berichten de kranten over de besluitvorming die het kabinet gedaan heeft over de besteding van het nationaal groeifonds. En wat blijkt? Er steekt met kop en schouders voor mij een project uit dat voor deze regio van groot belang kan gaan zijn. De investering die de komst van de zg Einstein telescoop in deze regio mogelijk moet gaan maken. In een internationale competitie met Italië streeft de regio zuid Limburg samen met België en Duitsland de vestiging van deze telescoop na. De besluitvorming is voorzien voor 2024. Uiteindelijk zal een bedrag van bijna 1miljard Euro aan Nederlands geld gekoppeld worden aan een dergelijk bedrag uit Europese fondsen. https://bit.ly/36kgOy0

En dan verschijnt er zo rond 2035 op 200 meter onder de Limburgse grond een telescoop waarmee zwaartekrachtgolven bestudeerd kunnen worden. Een dergelijke investering in de kennispositie doe je natuurlijk niet zomaar. De geologische condities mogen in deze regio goed zijn. Het biedt ook een forse investering in hoogwaardige werkgelegenheid. En dat kunnen we in deze regio best gebruiken.

PleinAir v/h MAA?

Eind Maart was er een bespreking van een tweede ambitieus plan. Er woedt een stevige discussie over de toekomst van de luchthaven in deze regio MAA. Provinciale staten zal op 3 juni een besluit moeten nemen over de vernieuwing van de landingsbaan. Daar prijkt natuurlijk een aardig kostenplaatje aan.  En uit een daarvoor gemaakte Maatschappelijke Kosten Baten analyse blijkt dat, welke keuze dan ook gemaakt wordt, er in geld uitgedrukt een fors bedrag mee gemoeid is. Afkopen van belangen bij het niet doorgaan van de investering of bekostiging van de investering zelf, de bedragen qua kosten is het al gauw vergelijkbaar. Qua opbrengst zijn er grote verschillen. Heeft de regio wel baat bij een luchthaven. In een straal van 100 km zijn er veel alternatieven. En als MAA de samenwerking met Schiphol aangaat voor vrachtvervoer wat levert dat de regio dan meer op een beperkte werkgelegenheid? Reden genoeg om te kijken naar alternatieven. De studie die door bureau van Francine Houben van het bureau Mecanoo werd gepresenteerd laat een groot aantal kansen zien https://bit.ly/3vnyO2O

Deze kunnen realiteit worden als de luchthaven wordt gesloten en deze omgeving wordt benut voor wonen, toerisme, kennisintensieve ontwikkeling en innovatie samen met de Chemelot/Brightlands campus en de ondersteuning van duurzaam energieopwekking en -gebruik. Die kansen moeten meegewogen worden bij een besluit over de vernieuwing van de landingsbaan. De studie  pleinAir vraagt om een nadere uitwerking van deze kansen.zal een vervolg op deze intrigerende gedachtenontwikkeling gegeven worden.

Chemelot en Brightlands campus

Een belangrijk deel van de regionale werkgelegenheid bevindt zich op het terrein van Chemelot. Eerder heb ik al eens aandacht gegeven aan de transitie die daar heeft plaatsgevonden. Van een steenkool gerelateerde industrie een transitie naar chemische en voedingsmiddelen gerelateerde bedrijvigheid. Van noeste ondergrondse handenarbeid naar hoogwaardig chemisch technologisch kennisintensief werk. Vanuit het eerder aangehaalde Nationale Groeifonds zijn nu projecten op het gebied van circulaire plastics, biomedische productietechnologie en watertechnologie door het fonds gehonoreerd. En als het aardgas op is lonkt de toepassing van waterstofgas als energiedrager; daarvoor vinden nu ook investeringen plaats. Zozeer zelfs dat een andere grote speler op deze campus “Sabic” bezig is de eigen toekomst aldaar te herbezien. Sabic is de afsplitsing van wat eens Staatsmijnen/ DSM was en heeft de grote naftakrakers over genomen. Deze krakers zijn bijna aan het einde van hun technologische levensduur. Het beëindigen levert een forse bijdrage aan de duurzaamheidsambities van Chemelot. Het past ook in de verandering van het profiel van Chemelot als bedrijventerrein. Maar, komt de transitie van Chemelot op tijd, net zoals de transitie van mijnbouw naar (fijn)chemie op tijd kwam? Een behoorlijke uitdaging voor de publiek-private samenwerking in de regio.

Toerisme in de regio

Wonend in de mooie gemeente Beek is het goed toeven. Niet voor niets was het een van de vroegere burgemeesters die de claim uitbracht dat Beek, de poort van het Heuvelland vormt. Oftewel de toegang tot een rijk en afwisselend landschap. Om de 5 kilometer een dorp met een andere karakteristiek, cultuur en dialect. Voorzien van typerende gebouwen kenmerkend voor de combinatie van wonen en werken in de agrarische sector. Meer naar het zuiden tref je dan het echte Heuvelland aan, nu vooral een toeristische trekpleister.  De economische transitie heeft daar eigenlijk weinig positiefs aan bijgedragen. Lang kon economische vooruitgang samengaan met die toeristische mogelijkheden. Het lijkt wel alsof de rek er een beetje uit is. De toekomstplannen m.b.t. luchthaven en economische motor  vormen steeds meer een bedreiging voor dat toerisme. Natuurlijk heeft de coronaperiode geen goed gedaan aan de ontwikkeling van het toerisme. Het valt op dat ook de voorvechters van de menging van economische en toeristische functies vragen om nadere bezinning. Zo is althans de roep van Camile Oostwegel te interpreteren als hij stelt dat “een neergang van het toerisme in de lucht hangt”. https://bit.ly/3EoSwPV Hij reageert daarmee op de MKBA zoals die voor MAA is gemaakt.  Als iemand met die staat van dienst zo reageert dan zou je denken dat er onderliggend toch een verandering speelt waar bestuurders kritisch op zouden moeten inspelen. Doen ze dat ook? Veel is daar nog niet van te merken.

Wonen in de regio en duurzaamheid

Nog zo’n thema waarbij het zaak is dat er op korte termijn echte stappen gezet moeten gaan worden. Ook op lokaal niveau. Het gemengde stedelijk en landelijke karakter van een dorp als Beek bepaald het een prettige woonklimaat. In de laatste strategische visie is dat als een belangrijk kernpunt voor het gemeentelijk beleid onderkend. Maar hoe duurzaam is die woonomgeving? Een recent bericht geeft aan dat dit tegen valt. https://bit.ly/3M1U19a    Veel huizen zijn gebouwd in de naoorlogse periode. Grotendeels ook in de regionale traditie van zelfbouw. Aanleiding gevend tot een grote variëteit van woningen met een doorgaans aantrekkelijke architectuur, maar duurzaam? Nee, de ruim aanwezige steenkool en later het aardgas vormden nou niet bepaald een prikkel tot een duurzaam energiebeheer. Tijd voor bestuurlijke prioriteit.  Maar na een bestuursperiode met een “klimaat” wethouder; geeft de in de krant aangehaalde constatering aan dat duurzaamheid actief moet worden opgepakt.

Wat zijn de gevolgen voor het bestuur?

Deze thematische rondgang aan de hand van enkele recente berichten laat zien dat de uitdagingen voor het lokale en regionale bestuur er niet om liegen. Zelden komt een dergelijk groot aantal lijnen bij elkaar. Een keuze met betrekking tot de luchthaven is niet alleen een keuze voor continuïteit van een bepaalde economische sector. Het is ook een keuze die grote gevolgen heeft voor de energietransitie, en het creëren van toekomstige en het behoud van bestaande werkgelegenheid. Het lijkt er op dat het politiek / bestuurlijke speelveld in enkele maanden tijd drastisch veranderd is. Het is voor mij nog maar de vraag of we in deze regio de bestuurders hebben die op tijd in staat zijn de bakens te verzetten. Oude stokpaardjes loslaten en vervangen door nieuwe perspectieven en in staat zijn daarvoor het benodigde draagvlak te creëren vergt bestuurlijke moed. De transitie van staatsmijnen / DSM naar het huidige Chemelot is een succesvol voorbeeld van een dergelijke transitie. Grotendeels vormgegeven binnen de contouren van het bedrijf zelf. Maar wat nu gevraagd wordt vergt een publiek/private samenwerkingen is van een andere orde. De hele regio is erbij betrokken. De energietransitie vraagt een ander ruimtebeslag vragen. En dat in een op tradities georiënteerde en vergrijzende samenleving. Biedt die bestuurlijke omgeving voldoende ruimte voor een toekomstgerichte strategie? Of gaan de hakken in het zand ten faveure van de status quo? Een niet te onderschatten uitdaging voor de bestuurders. 

Vanochtend zat ik gekluisterd aan de pc. Om live de toespraak van de Oekraïense president Zelenski topt het Nederlandse parlement te zien. Een historisch moment en zeer indrukwekkend. Nooit gedacht dat wij in Europa een staat van oorlog zouden meemaken. De tweede wereldoorlog zou de laatste moeten zijn. En na 75 jaar vrede lijkt het zo gewoon. Maar inderdaad, je mag dat als een historische vergissing beschouwen. Met de inval in de Krim in 2014 die ook ik achteloos voorbij heb zien gaan hebben we een aardige waarschuwing over het hoofd gezien. En ja juist in Nederland hebben we ons van onze slechtste kant laten zien door als bevolking in een referendum tegen het verdrag met Oekraïne te stemmen. De gevolgen van dat populistisch verzet in Nederland kent zijn weerga niet. Ook dat heb ik niet op waarde geschat. Ook dat heeft het kabinet van toen achteloos voorbij laten gaan.Dat er ondertussen vanuit het brein van Poetin systematisch aan een masterplan wordt gewerkt is ondertussen wel duidelijk. Met de inval van Oekraïne is een volgende fase in gang gezet. Uiteindelijk zal dat in zijn visie moeten leiden tot het herstel van wat ooit de Sovjetunie is geweest. Oftewel decennia terug in de tijd naar de tijd van Stalin en Lenin.

Dat wij vanuit het westen de vrede zo vanzelfsprekend hebben geacht is een grote misvatting gebleken. Het Oekrainse volk betaald daar nu de hoogste prijs voor.

De kracht van Oekraïne

In 2019 trad Zelenski aan als president van Oekraïne. Als succesvol entertainer heeft hij zijn vaardigheden gebruikt om plotsklaps met absolute meerderheid aan de macht te komen. En, hij en zijn kiezers wisten kennelijk heel goed waarom zij die macht wilden gaan inzetten. Om van Ukraine een moderne westerse staat te gaan maken. Weg van de Russische invloedssfeer. Gebouwd werd aan een eenheid die de invallen van buitenaf zou kunnen weerstaan. Het verzet in de Donbas waar sinds 2014 een soort vrijheidsoorlog vanuit een Russisch gerelateerde minderheid aan de gang is bleef als een etterende wond aanwezig. Maar getransformeerd tot een soort loopgravenoorlog leidde dat in ieder geval tot een soort surplace. Voor het Kremlin heeft dit kennelijk geleid tot een prikkel om verdergaande acties voor te bereiden. Dat heeft geleid tot een oorlog die nu dag 37 meemaakt. Een oorlog die door de russen is neergezet als een “special operation” een soort bevrijdingsactie.

Een bevrijdingsactie van een volk dat naar nu blijkt zichzelf al heeft bevrijd. Want dat is de agenda die Zelenski met zijn volgelingen in de laatste jaren hebben uitgevoerd. Op meerdere frontenzijn vernieuwingen in gang gezet. Versterking van het leger, voorbereiding op wat komen gaat als er inderdaad een Russische inval aan komt. Versterking van de banden met Europa (economisch, cultureel). 

Overval op Oekraïne verloopt niet zoals gedacht

Vanuit Rusland is de inschatting gemaakt dat de speciale actie richting Oekraïne in enkele dagen voltooid zou zijn. Dan zou een vazalregering geïnstalleerd worden en was het voorlopig klaar. Vandaar dat een heuse troepenmacht vanuit Wit Rusland klaar stond om binnen te vallen. Maar dat viel- gelukkig- tegen. De aanval stokte. En ook in de Donbas (was dit het eigenlijke doel?) is de strijd hevig. En zo na 36 dagen mogen we constateren dat Zelenski, ja met hulp van Poetin, erin geslaagd is om het Oekrainse volk als een eenheid achter het behoud van zelfstandigheid te scharen. Een tactische vergissing van Poetin of krachtig leiderschap van Zelenski.

Dat laatste wordt nu dagelijks geïllustreerd. 

Toespraak Zelenski

Bijna iedere dag houdt Zelenski een toespraak tot parlementen van westerse landen. Zo ook vandaag naar Nederland.

En dat met een gericht krachtig verhaal. Daarin vertelt hij hoe de strijd er voorstaat

Hij legt ook uit waar het verzet in Oekraïne vandaan komt. En doet een gerichte roep om hulp. En ja hij heeft wat mij betreft gelijk. De strijd van Oekraïne nu is een strijd voor het behoud van vrede in Europa, een strijd tegen de tirannie. 

Met een goed inzicht in de Nederlandse geschiedenis verwijst hij naar de vrijheidsstrijd van de Nederlanden in de 80-jarige oorlog. Daar werd het fundament van de vrede in Nederland gelegd Het Nederlandse volkslied verwijst ernaar (slotregel 6^e couplet: ……de tirannie verdrijven die mij mijn hart doorwondt.)

Verderop in deze toespraak verwijst hij naar Den Haag als stad van het internationale recht. Daar zou de juridische evaluatie van deze oorlogshandelingen moeten plaatsvinden. Hij vraagt nadrukkelijk om ondersteuning in de vorm van het leveren van wapens om de strijd te kunnen doorzetten. En doet een beroep op de Europese landen om te stoppen met het afnemen van Russisch gas. De roep om hulp heeft niet alleen betrekking op nu. Hij verwijst ook naar de hulp nodig voor de opbouw van het land. Wellicht zou Nederland de herbouw van een van de steden kunnen adopteren.

Deze oorlog is volgens hem de eerste stap die Rusland wil zetten hierna komt er meer. Omgekeerd redenerend is de Oekrainse strijd dus ook een strijd voor het behoud van de vrede in europa. Een aansluiting van Oekraïne bij Europa is dan ook de logische rechtstreekse vraag aan Mark Rutte die hij afsluitend stelt

Kamerdebat met een vinnig verloop

Het aansluitende kamerdebat is gericht op de mate waarin Nederland ondersteuning verleend aan Oekraïne. Zeer treffend daarbij is dat FvD ontbreekt net zoals ze dat tijdens Zelenski’s toespraak deden. Daarmee perfect illustrerend dat we Poetins vriende in het parlement hebben zitten. Zo onderhand vind ik het niet meer dan terecht dat tegen deze ondemocratische partij wordt opgetreden. Er gaat nota bene veel subsidiegeld naar toe.

Verder op in het debat wordt breed in de kamer het ongenoegen geuit dat Nederland niet in staat is om op een substantiële manier de Russische tegoeden te blokkeren. Tja dan zie je weer dat we van origine een handelsnatie zijn. De Belgen doen dat veel beter. Zie de colum van Sheila Sitalsing op 30maart. https://bit.ly/3K7I7dG

Bij de beantwoording van de Kamervragen door het kabinet bij monde van de minister Hoekstra van Buitenlandse zaken komt de oorzaak boven tafel. Het is een niet gecoördineerde activiteit. Ieder ministerie werkt op eigen houtje en gegevens delen is er niet bij. Bij gebrek aan overzicht zijn de oligarchen de lachende derde. Geld is natuurlijk al overgemaakt net zoals de boten uit de Nederlandse wateren verdwenen zijn en stromannen eigenaar zullen zijn geworden van de panden. Geen idee nog hoe dat kabinet zich hieruit weet te redden.

Maar aan het eind van de dag komt de helpende hand naar voren.

Poetin helpt een handje

Als onderdeel van zijn eigen strategie draait Poetin de Europese landen de duimschroeven aan. De gasrekening van april moet in roebels worden betaald anders volgt er geen levering. Hij denkt dat dit voor ons een groot probleem gaat opleveren. Maar schiet zichzelf daarbij waarschijnlijk in zijn voet. Want als onze energieminister Jetten nou eens voet bij stuk houdt en er niet over piekert om in roebels te betalen en geen gas af te nemen. Dan is dat toch prima geregeld. Geen gas is ook geen inkomsten. Regelt Poetin zelf wat wij niet geregeld kunnen krijgen. En gaan wij sneller van het gas af. Een fantastische ommekeer van een heel vervelende situatie als je het mij vraagt.